असन्तुष्टिको बमन

जिबन भोगाईको अनेकन रुपहरु संग ठोक्किएर तरंगित हुदै समय संगै प्रसारित हुने क्रममा कहिले आनन्द र खुशीको उच्छ्लनको सवार गरेको अनुभूति गर्छु त कहिले नैरश्यताको पिधमा थिग्रिएको महसुस गर्छु । त्यसैले त कहिलेकाही समयको गतिशिलताको बिरोध गर्न मन लाग्छ। यथास्तिथि को पक्षपोषण गर्न मन लाग्छ। बिगतका कतिपय कुराहरु फेरि भैदियोस जस्तो लाग्छ। बालापन, अज्ञानता, स्वच्छन्दता, परनिर्भरता आदि। उमेर सापेक्ष ठुलो हुदै जादा अट्टाहास सानो हुदै जादोरहेछ, रुवाइमा पनि डाको मौन हुदै जान्छ। कतिपय कुराहरुको ज्ञान नभएर पनि जिबन ढुक्क थियो। उक्त कुराको ज्ञानले ब्यर्थै उत्सुकताको स्तरलाइ उत्कर्षमा पुर्याईदियो। उत्सुकताको उतर खोज्ने क्रममा जिबनको बहुआयामिक पक्ष हरु देखेर दुखि हुन थालियो । बयस्कताले दिने आत्मानिर्भरता, बाआमाको वास्ता र स्नेहले ओतप्रोत बाल्यकालको परनिर्भरता भन्दा यति बोझिलो हुन्छ भन्ने कल्पनामा पनि थिएन। जिन्दगीको अनेक सर्तहरुले बन्धित बयस्ककालको स्वतन्त्रताको दायरा जति नै ठुलो भएपनि, अवयस्क हुँदा अभिभावकको निगरानी को राडार भित्रको स्वच्छन्दता जतिको खास लाग्दैन। जिबनको मध्यकाल पार गरिसकेपछि समय को सम्पुर्ण मापनहरु छोटो भएजस्तो लाग्ने रहेछ। बर्ष महिना जस्तो, महिना हप्ता जस्तो, अनि हप्ता दिन जस्तो। निकटिदै गरेको जिन्दगीको उतरार्ध को चिन्ता अनि जिन्दगीमा गर्न असमर्थ भएको र छुटेको कुराहरुको अफशोचले नै मन मस्तिष्क टम्म हुने रैछ। यी कुराहरुमा त प्रबिधि ले नि खुब साथ दिएको छ। यतिकै त बुढ्यौली को चिन्ता लाग्ने म, फेसबुक ले प्रत्यक बर्ष सम्झाई राख्या हुन्छ कति बर्ष पुग्यो भनेर। भन्ने ले कस्तो निराशाबादी मान्छे रैछ भन्ला तर प्रत्येक साल बर्थडे आउदा जिस्काएको जस्तो लाग्छ कालले “तेरो आयु बाट १ बर्ष समाप्त भयो है” भनेर। सामाजिक संजालमा देखिने दुनियाको खबरले उत्प्रेरणा भन्दा धेरै हिनताबोध र लघुताभास को खुराक दिन्छ। फुटबल म्याच हेर्ने बेला मेस्सीको जादुमय कलाहरु देख्दा क्षणिकभरलाइ अब आउने दिनमा करियर नै तेही हो झैँ गरि मैदान मा गएर एक दुइ लाति भकुण्डो हानिन्छ, धोनी देख्दा काठको मुङ्ग्रो बोकेर डल्ला हान्न गइन्छ, गाएको देख्यो गाउन मन लाउच, लाएको देख्यो लाउन मन लाउछ। प्रबिधिले सानो ठाउ बाट सहजै धेरै कुराहरु देखाईदिएर पनि उदेश्यहरु लाइ विभाजित गराइदिएको छ। असली सपनाहरुमा गौण आकांक्षाहरुको मिसावट गराइदिएको छ। अनि म, धेरै सपनाहरु मनमा पालेर एउटा पनि साकार पार्न नसक्ने दुखि आत्मामा परिणत भएको छु। कर्म गराईमा एकरूपता नभएसी मदिराले लट्ठ मनुवा झैँ जीवनगोरेटोको सरल रेखा नभई, छेउ भित्ता गर्दै हिडिरहेछु । कहिले आफ्नो मान्छको ढाडसहरुले राहात पाउदै, कहिले एक्लै एक्लै उदासीले आहात हुदै। अनि कहिलेकाही सतृष्णतापुर्ण चाहा गर्दै “कास समय लाई धकेलेर पछि लान मिल्ने भए। ” अफशोस न त मेरो कामना ले काम गर्छ न त जिद्दीले नै। खयर, समयरेखाको यो बिन्दुमा टक्क अडिएर एकपटक असन्तुष्टिको बमन गरिदिए। भित्र कता कता हल्का महसुस भयो। 🙂